Vraag 1: Inge, deze zomer verloor je Beijo en Ceres. Kun je beschrijven wat er door je heen ging op het moment dat je ze moest laten gaan?

Antwoord:

Bij Beijo voelde ik vooral dankbaarheid. Hij werd 12 en stierf op een mooie manier. Die ochtend leek hij nog oké, en ineens brak er een gehuil uit, bijna als dat van een wolf. Ik deed ademhalingsoefeningen om bij mezelf te blijven. Iedereen in ons gezin nam afscheid — mens en dier samen. Beijo werd gecremeerd en een deel van zijn as zit nu in een juweeltje om mijn nek. Zo is hij altijd bij me, thuis en dichtbij mijn hart.

Bij Ceres was het veel moeilijker. Hij werd ziek kort na Beijo en ik dacht eerst: verdriet. Hij was nog nooit ziek en slechts negen jaar oud. Drie weken lang hebben we gevochten. Ik was 24/7 aan zijn zijde, zelfs in het ziekenhuis. We hebben geleden, geweten, boos geweest, maar steeds weer doorgeademd, healing gedaan, medicijnen gegeven. Zijn bloedwaarden werden slechter, en drie weken later, 12 kilogram lichter, hebben we hem thuis laten inslapen.

Bij Beijo voelde ik vooral dankbaarheid; bij Ceres was er ook woede en onbegrip. Twee verliezen ineens zijn ontzettend zwaar. Toch ben ik ook dankbaar voor wie Ceres was en wat hij voor mij betekende, als mijn baby, maar ook voor alle mensen en honden die hij hielp als therapiehond.

—

Vraag 2: Je hebt eerder gezegd dat het verlies van hen harder voelt dan het verlies van mensen. Kun je uitleggen waarom dat zo voelt voor jou?

Antwoord:

Voor mij voelt het verlies van een dier vaak intenser dan dat van mensen, omdat hun afhankelijkheid zo totaal is. Hun liefde is onvoorwaardelijk en hun vertrouwen compleet. Bij mensen kan er afstand zijn, woorden, misverstanden. Bij een dier is het puur: zij geven alles, elke dag, zonder iets terug te vragen. Dat maakt hun afwezigheid zo pijnlijk; je voelt letterlijk een leegte in je borstkas, een stilte in huis die niet opgevuld kan worden.

—

Vraag 3: Beijo en Ceres waren niet zomaar honden. Kun je vertellen wat hun persoonlijkheid voor jou zo bijzonder maakte? Wat heeft Beijo jou als spiegel gegeven? En hoe heeft Ceres als therapiedier impact gehad op anderen?

Antwoord:

Beijo was mijn spiegel. Zijn aanwezigheid liet me elke dag iets over mezelf zien, soms zacht, soms confronterend. Hij toonde me geduld, trouw, en liefde in de puurste vorm. Ceres bracht niet alleen liefde aan mij, maar ook aan anderen. Als therapiehond was hij een bron van troost, een stille leraar die mensen en dieren hielp helen, en herinnerde me aan de kracht van aanwezigheid en warmte.

Ze waren volledig afhankelijk van mij, en dat maakte hun vertrouwen zo intens. Ik kan geen dierenleed verdragen; ik ben hun stem in een wereld waarin zij die zelf niet kunnen laten horen. Hun spiegelwerk, hun liefde, hun aanwezigheid — dat alles blijft voor altijd bij mij, ook al zijn ze fysiek niet meer hier.

—

Vraag 4: Je zei dat je letterlijk pijn voelde in je borstkas. Kun je die pijn omschrijven?

Antwoord:

Het is een pijn die je niet kunt negeren. Elke ademhaling voelt zwaar, elke stilte in huis snijdt door je hart. Het is rauw, het is tastbaar, en het komt altijd onverwachts. Soms lijkt het alsof het hele lichaam het verlies draagt. Het gemis is niet alleen emotioneel, het is lichamelijk. En toch is er ook ruimte voor dankbaarheid: voor de jaren, de liefde en de lessen die ze hebben gegeven.

—

Vraag 5: Je hebt het over films waarin dieren lijden. Je zei dat je daar altijd bij huilt. Wat doet dat met jou, en hoe verbindt dat gevoel zich met je eigen verlies?

Antwoord:

Ik huil altijd in films als dieren lijden of verdwijnen. Het raakt iets diep in mij, omdat ik precies weet hoe het voelt om een hart te verliezen dat je volledig vertrouwde. Bij fictie is het verdriet tijdelijk, maar bij verlies van eigen dieren wordt het alles wat je voelt en ademt: elke leegte, elke stilte in huis, elk gemis dat geen woorden kent. Het is een echo van hun afwezigheid en de liefde die nooit ophoudt.

—

Vraag 6: Hoe heeft het zorgen voor hen en hun afhankelijkheid je geraakt? Wat leerde het je over liefde, verantwoordelijkheid en verbondenheid?

Antwoord:

Zorgen voor hen leerde me wat echte verantwoordelijkheid is: het volledig aanwezig zijn, hun stem zijn, en zorgen zonder iets terug te verwachten. Hun afhankelijkheid maakte de band intens en de liefde diep. Het leerde me geduld, kracht, en hoe belangrijk het is om te helen en te blijven ademen, zelfs in pijn. Het was een cadeau, en een verantwoordelijkheid die ik altijd met eerbied heb gedragen.

—

Vraag 7: Ondanks je pijn, voel je ook dankbaarheid. Wat wil je het meest onthouden van Beijo en Ceres? Wat nemen hun spiegelwerk en liefde met jou mee in je leven?

Antwoord:

Ik wil onthouden hoe puur hun liefde was, hoe ze me spiegelden, en hoe Ceres troost bracht aan anderen. Ik ben dankbaar dat ik hun stem mocht zijn, hun gids, hun veilige haven. Hun liefde, hun aanwezigheid, hun spiegelwerk — dat blijft voor altijd bij mij. Rouwen kost tijd, en het is een individueel proces. Er is geen goed of fout, geen vaste snelheid. Het is oké om verdriet te voelen en het is oké om je niet schuldig te voelen. Het verlies van Beijo en Ceres verdient alle ruimte en aandacht die het vraagt.

—

Slot:

Beijo en Ceres, jullie waren mijn familie, mijn hart, mijn leraar en mijn gids. De pijn in mijn borstkas is groot, maar nog groter is de dankbaarheid dat ik jullie mocht kennen, liefhebben en hun stem mocht zijn.