Als je een professional  zoals een hondentrainer, hondengedragstherapeut, hondencoach, … wil selecteren en inschakelen, let dan op het volgende punten: 

• Heeft de persoon, organisatie… een erkenning of opleiding gevolgd door een erkend opleidingscentrum?
• Kan hij dus de nodige diploma’s of erkenningsnummers voorleggen?
• Is hij/zij lid van een erkende vereniging?
• Is hij/zij wettelijk in orde als bedrijf of eenmanszaak met belastingen en btw?
• En heb jij er een goed buikgevoel bij?

Dan zit je juist!

De mensen met de nodige know-how en diploma’s moeten meestal maar 1 of 2 keer een privé- afspraak maken om je verder te kunnen helpen. Indien ze je niet kunnen helpen, gaan ze dit ook eerlijk en snel meedelen. Deze twee redenen zijn er voor je comfort en je budget.
Een opvolgtraject in groep is altijd mogelijk maar niet noodzakelijk.
Wees op je hoede voor mensen die problemen rekken voor hun financieel comfort.
Hou er ook rekening mee dat professionals vaak 2 tot 3 weken op voorhand dienen geboekt te worden en ze dus niet kunnen langskomen op de dag dat je belt.
Als een therapeut of trainer over de vloer komt, jou en je partner volledig afbreekt en dan ook nog enkel zijn of haar dure privétrainingen wil verkopen, is het jouw taak om haar of hem de deur te wijzen!
Als een persoon je advies geeft, denk dan na met je buikgevoel en gezond verstand. Zou jij het graag hebben als je dat advies toepaste? Wat zijn de mogelijke gevolgen van die actie? Voelt het juist? Gaat het dier lijden? Bijvoorbeeld: sommige “lesgevers” beweren dat je bij een hond van 11 maanden (daar aanwezig) die in het baasje hapt, best van al je hand diep in de muil steekt.” (uit ervaring: een eigenaar die zijn hand in de muil van die puber duwde en op haar onderkaak tot het beest gilde van pijn.) Dit is zowel fout advies als het opvolgen van een fout advies!

De therapie die uitgeprobeerd wordt, werk als het gewenste resultaat uiteindelijk bereikt wordt. Als er geen verandering in training en gedrag optreedt, moet je dus iets anders proberen! Het is niet voldoende om je als professional maar aan één manier, systeem of methode te houden! Als een methode niet lukt, is er niets mis met het dier! Alles draait om het dier en niet om de trainer of zijn/haar systeem!

Diereneigenaars komen als eersten terecht bij de dierenarts, de fokker en de hondenschool. Zij vertrouwen hen, maar helaas is hier te weinig kennis aanwezig betreffende gedrag en opvoeding. Dit komt vaak door een gebrek aan scholing. Dierenartsen bijvoorbeeld krijgen standaard maar  2 uur gedrag in heel hun basis opleiding.  90% van de lesgevers aan hondenscholen hebben geen opleiding genoten en een fokker is vaak niet zo bezorgd om het gedrag… Uiteraard zijn er mensen die zich wel bijscholen! Maar hoe zie je door de bomen het bos nog als leek?

Een beslissing die goed voelt, is er één die rust en een goed gevoel geeft in je denken, je buik en in het hart…

Wannabe ‘s

Als mensen zeggen: ‘ Ik heb 6-maal meer geleerd uit de boeken die ik lees dan uit de training die ik persoonlijk krijg…’

Men wil een bouvier laten inslapen na een ‘gedragstest’ in de hondenschool, die werd uitgevoerd door een hondenschoolinstructeur en een aantal mensen die hondenschool volgen. De unanieme beslissing van de groep luidde dat de hond te agressief was om te mogen blijven leven, want hij ‘reageerde’ toen de instructeur en een aantal vreemde mensen op hem af kwamen en hem insloten. De test was er gekomen nadat de hond de instructeur had gebeten toen die hem een correctie- lees sterke ruk– aan de lijn had gegeven omdat hij niet deed wat de instructeur wilde. Waar geen rekening mee werd gehouden, is dat de hond een aversie had ontwikkeld tegen de desbetreffende instructeur en dus negatief reageerde op hem. Ook met de locatie werd geen rekening gehouden. Men voerde de ‘gedragstest’ uit op het terrein van de hondenschool, wat ook voor negatieve associaties zorgde. Bovendien waren noch de instructeur noch de mensen van de hondenschool bevoegd als gedragskeurmeesters. Na het correct testen van de bouvier bleek het een leuke hond te zijn die niet reageerde op vreemden. Het ging hier dus om een individuele reactie op die betreffende instructeur. De hond volgt nu hondenschool bij Toscanzahoeve en dat gaat schitterend. Honden doen niets zonder reden. Het is belangrijk om de motivatie van de hond te achterhalen en door middel van een juist uitgevoerde gedragstest door een persoon met kennis van zaken (gedragskeurmeester) te weten op welke trigger de hond reageert en hoe je kunt tegentrainen of tegenconditioneren om het ongewenste gedrag om te buigen naar handelbaar of positief gedrag.

Ze krijgen er les over gedrag door… mensen die geen ethologen of gedragstherapeuten zijn… de studenten leren er nog steeds de oude misvatting ‘dat honden alleen zwart-wit kunnen zien’.

Een golden retriever bijt een kind van zes jaar en wordt naar de dierenarts gebracht, die hem onmiddellijk laat inslapen. Wat later, als de hond overleden is, blijkt dat hij nietjes en een afgebroken potlood in zijn oor heeft zitten. Het kind had dat er allemaal in gestopt. Blijkbaar had hij dat allemaal verdragen en toen pas gebeten! En zo’n brave hond hebben ze laten inslapen, of moet ik ,zeggen ‘afgemaakt’?
Bij bijtincidenten is het altijd belangrijk om de oorzaak te onderzoeken en niet elk agressief gedrag van de hond af te straffen. Agressie is een basisinstinct en zelfs levensnoodzakelijk in het geval van dreiging en pijn.
De golden retriever heeft zijn pijn genegeerd en lang volgehouden uit respect voor zijn baasjes voor hij agressie gebruikte. We weten ook niet welke waarschuwingssignalen hij vooraf heeft gebruikt, die genegeerd of niet begrepen zijn, en of hij de situatie uit de weg kon gaan of vluchten. Uiteindelijk, omdat er geen andere keuze meer was, heeft hij gebeten… en er zijn leven voor gegeven. Honden reageren niet met voorbedachte rade.

Een Amerikaanse stafford kreeg zijn jaarlijkse inenting door de dierenarts; de eigenaars vroegen om ook bloed af te nemen voor de jaarlijkse controle. Ze kregen de volgende beoordeling: ‘Uit het bloed is gebleken dat uw hond dom en dominant is.’ Uit medisch onderzoek kunnen enkel conclusies getrokken worden over medische zaken. Bepaalde gedragingen zijn het gevolg van medische problemen, maar deze conclusie kan slechts worden getrokken op basis van medische resultaten in combinatie met het vertoonde gedrag. Als gedragstherapeut zijn we geen dierenarts en stellen we geen medische diagnoses.
We kunnen alleen op basis van waarnemingen dingen vermoeden en mensen doorverwijzen om deze te laten ontkrachten of bevestigen door een dierenarts via een medische controle. Omgekeerd kennen dierenartsen vaak niets van gedrag, emoties en cognitieve processen bij dieren. Zij kunnen alleen dingen vermoeden en doorverwijzen naar een collega-gedragstherapeut. Om te bepalen of een hond dom is, dient een intelligentietest afgenomen te worden; om na te gaan of hij dominant is, moet men zijn gedrag observeren en een gedragstest uitvoeren. Door een medische oorzaak kan een hond angstiger of agressiever zijn dan een gezonde hond of minder intelligent overkomen.

Een wannabe kan geen dierengedragstherapeut of trainer  zijn,  hij/zij kan enkel ‘de boekskes lezen’…

Wat is jouw mening over een dierengedragstherapeut of een hondentrainer? Ik hoor het graag!