Door Inge Pauwels – docent, coach en oprichter van Toscanzahoeve

Ik geef les aan uiteenlopende doelgroepen: van leerlingen in het secundair en hoger onderwijs tot volwassenen in bedrijven en organisaties zoals de politieschool. In mijn eigen academie, Toscanzahoeve, werk ik dagelijks met mensen die willen groeien. Al die ervaringen, op al die verschillende plekken, hebben mijn visie op onderwijs en leraarschap diep gevormd.

En als ik terugkijk naar mijn traject, dan weet ik: leren is meer dan kennis overbrengen. Het is mensen helpen openbloeien.

Wie ben ik als persoon?

Als mens vertrek ik altijd vanuit verbinding. Ik ben positief ingesteld, empathisch en betrokken. Mensen omschrijven me als iemand met een luisterend oor en een talent voor bemiddeling. Wat me drijft? Geloof in verandering, in groei, in iemands potentieel. Ik hou ervan om mensen te zien openbloeien — of ze nu acht jaar zijn of achtenveertig.

Authenticiteit is voor mij geen modewoord, maar een kompas. Ik geloof dat mensen alleen écht kunnen leren als ze zichzelf mogen zijn.

Mijn rol als leerkracht: gids, geen controleur

In de klas – welke vorm die ook aanneemt – zie ik mezelf als een coachende en begeleidende leerkracht. Niet iemand die controleert of afstraft, maar iemand die vertrouwen geeft. Ik focus op kansen in plaats van op fouten, en probeer gedrag te begrijpen in plaats van het alleen maar te corrigeren.

Gedrag is communicatie. Een leerling die zich terugtrekt, die tegendraads is of net overenthousiast – dat zegt iets. Mijn taak is om te luisteren, niet om meteen te oordelen.

Ik geloof in élke leerling, ook (of net vooral) als die het even moeilijk heeft.

Wat wil ik dat mijn leerlingen leren?

Ik wil dat mijn leerlingen meer meenemen dan kennis. Dat ze voelen dat fouten maken mag. Dat wie je bént belangrijker is dan wat je allemaal kan. En dat communicatie, respect en zelfkennis de basis zijn voor persoonlijke groei.

Voor mij is goed onderwijs onderwijs dat:

• leerlingen ziet en hoort,
• ruimte geeft voor dialoog,
• en uitdaagt tot zelfverantwoordelijkheid.

Van klas naar praktijk: gedrag begrijpen in actie

Tijdens een gastles weigerde een leerling actief deel te nemen. Vroeger zou ik dit gedrag misschien als storend ervaren hebben. Nu stelde ik mezelf één vraag: Wat probeert deze leerling mij te vertellen?

Na de les ging ik het gesprek aan. Niet vanuit autoriteit, maar vanuit oprechte interesse:
“Wat maakte dat je vandaag niet wou meedoen?”
Het bleek dat de leerling zich onzeker voelde over het onderwerp. Alleen al door te luisteren, groeide het vertrouwen – en de betrokkenheid in de volgende les was meteen voelbaar.

Dat is de kracht van echt contact. En dat is waarom ik doe wat ik doe.

Reflectie: hoe ik als leraar ben gegroeid

Als ik terugkijk naar mijn start als leerkracht, zie ik iemand die sterk werkte vanuit intuïtie en gevoel. Iemand die geloofde in positieve coaching en de kracht van gedrag als signaal.

Vandaag ben ik nog steeds die persoon – maar met méér rust, meer vertrouwen in mezelf en in het proces. Ik zie leerlingen nu bewuster als partners in leren, in plaats van ontvangers van kennis. En ik heb geleerd dat het oké is om het soms even niet te weten, zolang je maar echt luistert.

Onderwijs is voor mij geen eindpunt, maar een startpunt. Het helpt mensen groeien tot veerkrachtige, bewuste individuen – mét kennis, maar vooral mét zelfvertrouwen, reflectievermogen en levensvaardigheden.

Tot slot

Of ik nu lesgeef aan jongeren, volwassenen, bedrijven of toekomstige hulpverleners – mijn kern blijft dezelfde:
Verbinding, vertrouwen en het geloof dat elk mens kan groeien.

En daarin wil ik, met heel mijn hart, een gids zijn.