Een Chihuahua heeft de reputatie van een klein schoothondje te zijn met gelakte nagels en kleertjes aan en dat vervoerd wordt in een buggy.

Toen ik bij Marie-Paule aankwam in Neeroeteren beantwoordde haar hondje Che zeker niet aan dit cliché. Che is zeer sociaal en levendig en heeft een originele vachtkleur: grijs met beige highlights. En dat van nature!

Ik vroeg Marie-Paule voor de grap of ze zich bewust was van het feit dat haar Che geen erkend hondenras is, maar tot de knaagdieren behoort. Voor even was ze er echt mee weg! Uiteraard is haar hond wel degelijk ‘een hond’ en behoort tot de gezelschapshonden. We hebben goed gelachen. Dat was trouwens de hele opzet van de training: fun en plezier.

Marie-Paule vroeg mijn hulp om Che te leren apporteren, want dat lukt slechts af en toe. Ofwel laat hij het voorwerp onmiddellijk weer vallen ofwel loopt hij ermee weg. Wanneer ik Marie-Paule vroeg om het me eens voor te tonen, merkte ik al gauw dat Che met Marie-Paules voeten speelt: hij wil dat zijn baasje met hem speelt. Wanneer Marie-Paule dan achter hem aanloopt, gaat hij er snel vandoor. Bij apporteren is het belangrijk dat de hond bij zijn baasje leert komen en dus niet omgekeerd.

Je kan dit vergelijken met verliefd zijn. Hoe meer moeite je doet om hem of haar te pakken te krijgen, hoe meer afstand de andere persoon zal nemen en niet verliefd wordt. Het is beter om ‘hard to get’ te spelen. Dat is ook een beetje zo in onze relatie met honden. Dus in plaats van naar Che toe te gaan, moet Marie-Paule enkele stappen achteruit zetten en hem op die manier tot bij zich te laten komen. Dat werkte al aardig.
Nu moet Che het speeltje nog in de handen van zijn baasje laten vallen. Marie-Paule stak haar handen uit, maar daardoor stuurt ze verkeerde signalen uit en gaat de hond opnieuw lopen. Ze moet het speeltje wisselen door een lekker snoepje en dat met een perfecte timing. Deze timing is zowel een uitdaging voor zowel het baasje als voor de hond en na enkele pogingen waren Marie-Paule en Che ermee weg.

Het was ook zo dat Che bepaalde speeltjes sneller terug bracht dan andere, maar dat kwam simpelweg doordat sommige voorwerpen te groot waren en moeilijk waren om vast te nemen.

Niet met de voeten laten spelen, niet grijpen, het juiste speeltje en de juiste timing van beloning, maakten dat Che na een tijdje niet meer wou stoppen met apporteren! Je zag een prachtig duo aan het werk, spelend met respect voor elkaar.
Het was dus zeer makkelijk om de training positief te beëindigen en daarom hebben Marie-Paule en ik ons na de training beloond met een lekker stuk taart.

Hoe train jij je hond? Laat het ons hieronder weten!